Een waanzinnige start en merkwaardige partijen

Het is een ijskoude zaterdagochtend, na een week van forse sneeuwval en vastliggend verkeer lijken de buien dan eindelijk te zijn weggetrokken. Geen witte straten meer, enkel hier en daar de drab van zwarte, sombere sneeuw. Voor ons goed nieuws, want het is toch wel een van de langere ritten die we moeten maken dit seizoen. Omwille de tijd deze keer maar geen team brunch, maar een heerlijk bammetje in de auto.

Met een klein rating voordeel en de overtuigende winst tegen Assen nog in het achterhoofd ziet het er positief uit.

Zou het eindelijk lukken om als compleet Sissa-team op tijd te verzamelen? Helaas, ruim 10 minuten na de afgesproken tijd is David nergens te bekennen. Ik vrees het ergste, wetend dat hij tot laat in de nacht nog drukke plannen had. Na een paar vergeefse belletjes en wat stress duikt er een brede glimlach op. David is niet onder de indruk van mijn gestreste berisping. – ‘iemand moet deze sissa traditie in stand houden’ reageert hij kalm. Wellicht heeft hij toch een punt.

Remco weet de weg goed te kennen en maps lijkt overbodig – na een lange discussie of we nou in Emmershout, Emmermeer of Bargeres moeten zijn geven we dan toch op en laten we de technologie ons redden – gelukkig maar, want de telefoon houdt wel rekening met de vele omleidingen die in petto liggen.

Eenmaal gearriveerd is het voor mij prio om een bak koffie te bemachtigen – hier geen slappe buurthuis filterdrab, maar versgemalen bonen uit een joekel van een koffieapparaat. Echt wel heel lekker, maar valt voor mijn gevoel toch een beetje uit de plaats voor een buurthuis. Na de koffie dan maar even onze tegenstanders bekijken – captain van het ESG 2 probeert me uit te leggen hoe de indeling nou precies in elkaar zit, maar ik moet toch even achter mijn oren blijven krabben – is dit bewuste psychologische oorlogsvoering?

We mogen los en ik schud mijn tegenstander de hand. Ik mag pogen om het scandinavisch van mijn tegenstander te ontmantelen. Na een verzameling logisch ogende zetten, lijkt het dat mijn tegenstander zijn zetvolgorde door elkaar haalt en ik een ietwat vervelende zet mag spelen (8. db3) welk zwart zijn ontwikkeling hindert en een derde dameszet in de opening forceert. Nadat mij ook nog een meedogenloos sterk loperpaar wordt gegund mag ik ook per direct het centrum openbreken, de positie van zwart stort net zo snel in elkaar als hij op werd gezet en ik mag na 17 zetjes het eerst punt voor ons team opschrijven: het is 0-1.

Als dan ook Rosaline een klein minuutje later rustig de analyseruimte binnen wandelt is ook de tweede punt binnen, ik heb niet eens de kans gekregen om aandachtig haar bord te bestuderen – zoals Rosaline het verwoord: ‘Hij blundert een stuk en gaf op’ – een thema dat nog vaker terugkomt deze dag.

Na een korte analyse en het eerste biertje van ‘t Brinkenhuys te hebben bemachtigd is het tijd om mijn teamgenoten te steunen. Allereerst stuit ik op het bord van Roland, op een paar zetten na lijkt het middenspel bijna volledig in spiegelbeeld – nog niet veel aan de hand dus. Hetzelfde geldt niet voor het bord naast hem, waar Thijs een krankzinnige positie op het bord laat verschijnen. De ogen van Thijs kijken me indringend aan, en er verschijnt een smiechterig lachje op zijn gezicht – dat kan alleen maar veel goeds betekenen.

Iets later komt Aurore bij mij, ze loopt er kalm en vrolijk bij – haar bekende leus ‘I’m panicking!’ is gelukkig nog niet gevallen. Op haar bord verschijnt een Scandi, gelukkig weet Aurore betere zetten te vinden dan mijn tegenstander. Met 0-3 in de zak bespreken we als co-captains alvast joviaal de mogelijke winst viering.

Op het bord daarnaast mag David het opnemen tegen Sergei. Buiten tijdens het roken bekent David toch enigszins geïntimideerd te zijn door zijn tegenstander. De beste man zit er sportief maar serieus bij, in vol trainingspak en een pokerface waar je u tegen zegt.

Het is niet het enige bord dat het niet naar zijn zin lijkt te hebben – ik vraag me inmiddels af of Tije al nekpijn heeft; ik zie hem vaker zijn hoofd schudden dan niet. Volgende keer toch maar weer een hoodie dragen? Die is in het verleden essentieel gebleken voor de navigatie door lastige stellingen. Als ik dan vervolgens naar de stelling kijk, zie ik niet concreet wat er mis is – mijn thesis is bewezen, Tije mist gewoon zijn hoodie.

Ik verplaats me snel naar zijn buurman. Remco heeft eerder deze week al voor een volle, (digitale) zaal zijn kunsten mogen bewijzen in de beker. Vast en zeker dat er deze keer geen geforceerde remise over het hoofd wordt gezien.

Hoewel Remco het met twee paarden tegen twee lopers moet opnemen, staan beiden krachtig en overheersend op de volledig open d-lijn, dat ziet er comfortabel uit!

Het voorproefje van een potentiële overwinning doet me goed – ik besluit me weer te richten op het bord van onze Thijs, om zo verder te mogen genieten. Inmiddels tel ik een stuk minder aan Thijs zijn kant – allemaal gepland, Thijs lijkt een onstuitbare aanval op de koningsvleugel gestart te zijn met zijn overgebleven zware stukken.

Thijs zou Thijs niet zijn om een tweede stuk te offeren – en al mag zijn tegenstander een volle toren extra hebben, mat is onontkoombaar, 0-3.

Inmiddels lijkt de winst in zicht! Voor Remco durf ik ook al voorzichtig een puntje op te schrijven, nadat hij een comfortabel stuk extra op het bord te hebben. Tije lijkt nog steeds zijn hoofd te schudden en bij Roland lijkt steeds meer en meer op een halfje.

Inmiddels komt Aurore bij me terug – Justin, I’m panicking! Ai, het eerste obstakel van de dag. Ik vrees het ergste nadat ik een ontbrekende dame opmerk bij onze enige dame, maar wordt al snel gerustgesteld, Aurore heeft er twee torens voor terug en hoewel complex, ziet het er goed uit voor onze voorzitster. 

Inmiddels moet Tije de handdoek in de ring gooien, het verloop heb ik niet mogen ervaren en het puntje ontbreekt wellicht bewust – Tije lijkt begrijpelijk niet tevreden met zijn partij. Een thema keert terug – ik blunderde een stuk en gaf op. 1-3

Gelukkig staan we nog ruim voor, maar het ziet er nu al een stuk minder rooskleurig uit. David heeft een lastige stelling op het bord en zijn tegenstander lijkt ieder idee koudbloedig en kalm te weten refuseren. Langzamerhand begint David zijn koning er ook nog eens behoorlijk bloot uit te zien.

Ik wend me tot het bord van Roland, nog steeds lijkt het een redelijk droge stelling – gelijke pionnen, weliswaar heeft de tegenstander een geïsoleerde, doch doorgebroken pion – echter oogt het meer naar een risico dan een voordeel. Roland begint zijn stukken te richten op de eenzame pion op de damevleugel, gekoppeld met een flink tijdsvoordeel durf ik weer te dromen over de dagwinst.

Het moment van interne vreugde is van korte duur en wordt onderbroken door een terugkerend thema – Aurore verkeerde zich in een lastig eindspel met torens tegen een dame en een pion of vijf per zijde. Kort gezegd: I blundered a rook and resigned. 2-3.

De winst lijkt langzaam uit onze handen te glippen, wellicht dat we op uithoudingsvermogen toch niet opgewassen lijken tegen de Emmenaren. Ik richt me weer tot Davids partij maar kan er geen koek of ei van maken. David zelf blijkbaar ook niet en moet de handdoek in de ring gooien – ik geloof iets van een stuk blunder met als reactie een opgave. 3-3

Na een waanzinnige start staan we uiteindelijk weer nek aan nek en zijn de borden van Remco en Roland allesbepalend. Remco creëert een tentoonstelling en weet met precisie zijn voordeel te converteren naar een volledige winnende positie. Zijn tegenstander heeft slechts zijn koning om het mee uit te houden en Remco begeleidt zijn laatste pion te paard naar de overkant van het bord.

Nou twijfel ik om het ware vervolg van de partij te onthullen, het enige wat telt: de schaakgoden stonden aan onze kant en zijn welverdiende punt is binnen: 3-4.

Alles draait inmiddels om de partij van Roland – de partij welk lange tijd op een remise leek, begint snel tot leven te komen. Roland zijn ruime tijdsvoordeel doet deugd en hij maakt een ommetje langs de bar. Roland oogt rustig en zelfverzekerd, ik laat zijn overtuigende houding op me inwerken – gaan we dan toch met de winst naar huis?

Buiten is het inmiddels al pikzwart en donkere buien beginnen te hangen. De tegenstander van Roland weet een vervelend schaakje te vinden, oei. Een pin op Roland zijn loper volgt en een weerlegging is ver te zoeken. Roland zijn koning wordt het bord door gejaagd en stuit na een aantal forcerende schaakjes op het hele arsenaal van wit – mat is onontkoombaar en Roland moet de vlag strijken.

We moeten genoegen nemen met gelijkspel – na zo’n sterke start voelt het als een schrale troost. Toch trots op ons team en de mooie partijen – wat een mooi spel en een nog mooiere club.