Ik ben lid van de generatie die niks meer gewend is en overal over jankt. De millenials. Daarom vind ik Lewenborg uit ook een rot-end fietsen. Dus: opladen is vereist. Eerst in htje en dan, de amper 5 km fietsen later, bij Edim aan de Bosnische specialiteitendis. Bereid met zorg, toewijding, kunde, liefde. Niet door Edim zelf dus, dat moge voor zich spreken, maar door zijn vrouw. En waanzinnig lekker! En veel! En lekker! Had ik al gezegd dat het lekker was? Dat was het.

Rozig bewegen we ons naar het dok. Zorgen maken doen we ons niet. Vorig jaar werd 8-0 en de afvaardiging is praktisch hetzelfde. Alleen Koentje L hebben we thuisgelaten. Dachten we, maar ook hij zoekt ons nog even op. Dan is het feest echt compleet.

Totdat Roor (8) en Wouter (7) snel naar remise bewegen en ik het mezelf (6) wel erg moeilijk heb gemaakt omdat ik zo nodig eens iets positioneels wilde doen. Dat gaat dus niet helemaal zoals het moet op de lage borden. Gelukkig gaat Olaf (5) duidelijk winnen. Dat weet hij zelf lang niet zeker, maar ik wel. Zijn rammende aanval gaat dwars door de panty van de koningstelling rechtstreeks naar de climax van een eerste SISSA punt.

Die mag ik alleen vervolgens weer inleveren. Een stuk of 5 rukkers achter elkaar in het middenspel blijken er toch wat te veel. Zeker als je tegenstander het vervolgens allemaal netjes uitschuift.

Gelukkig maakt Mathijs (2) inmiddels ook remise. Zijn stelling leek me lang wat penibel, maar Jelic’ afwikkeling is niet helemaal zuiver. Da’s mooi, want het scheelt dure punten die Lewenborg moet inleveren op de borden van Edim (1) die handig inspeelt op een tweetal blunders van zijn tegenstander in een middenspel en Benno (4) die datzelfde doet blij de blunder van zijn tegenstander in het eindspel.

Rest Gertjan (3), die na een ijzersterke partij ook het punt binnenhaalde. Weliswaar vond het siliconenvriendje achteraf nog wel een paar remise varianten, maar die ga je alleen zien als je het door hebt.

Eindstand 2,5-5,5. Team wint, wij blij. Maar wel een takke-end naar huis zeg.