Er was zowaar geen sprake van extensieve, bacchanale praktijken de avond voor de wedstrijd. Dit stemde mij enigszins bezorgd, zeker omdat er ook al mensen wakker waren om 8 uur ‘s ochtends, in plaats van nog. Dat is niet erg Sissaans. Evenmin dat El Capitán zich niet verslapen had. Enfin, de auspiciën waren niet heel gunstig; desalniettemin was de sfeer goed toen ik het DSC betrad. De bovenste verdieping was voor ons gereserveerd en toen kon het vuurwerk beginnen.

Raymon opteerde met de zwarte stukken op bord 5 voor een compleet nieuwe opening voor hem op zoek naar actie en dynamiek. Die zoektocht was niet echt geslaagd volgens hem; “de partij was van begin tot het einde vrij rustig en in balans.” Wit probeerde nog een aanvalsleger op te trommelen op de koningsvleugel, maar Raymon liet zich niet ringeloren en bezonnen wimpelde hij dit af. Wit had misschien nog mogelijkheden om Raymon verder te testen, maar in een vrij vroeg stadium bood hij remise aan. Beide spelers waren senang met een halfje. Een zeer solide partij en eveneens een solide resultaat. (0.5-0.5)

Door een slinkse zetvolgorde van zijn opponent, bevindt Jorn zich op onbekend terrein met de witte stukken op bord 6. Dit resulteert in een gecompromitteerde pionnenstructuur, maar een sterk loperpaar voor wit. Er waren zeker kansen voor wit om voor een voordeeltje te spelen door actief spel met bijvoorbeeld de pion naar e5 te bewegen en later excursies met de dame. In de absentie hiervan neemt zwart gestadig het initiatief over. Ontegenzeggelijk is de apotheose van de passiviteit de paria van een loper op a1 (loperpaar>loperparia). Alhoewel de hierop volgende c3 zet van wit ook zeker meedoet in die competitie. Auribus Loperum Tenere. Jorn omschreef het zelf als “de slechtste loper ooit op a1”. Jorn blijft ondanks de sores strijden, en zijn tegenstander werpt na deze noeste arbeid een mooie gelegenheid in zijn schoot. Dit werd gespot door Jorn, maar wel pas op het moment dat hij het andere stuk losliet. Hij vatte het laatste deel samen: “Daarna weer terug naar treurigheid, en dus een 0”. Jammer! Volgende keer zien we vast weer de Jorn zoals we hem kennen. (0.5-1.5)

Wouter bevolkte het 8e bord en kreeg met de witte stukken vlug een sterk centrum. Zijn tegenstander trachtte even rap het centrum op te breken met een e5. Dat was een blunder. Wouter laat zijn tegenstander niet de volledige repercussies voelen door met de verkeerde pion terug te pakken. Zwart staat zeker minder, maar niet lamentabel. De partij schakelt naar een lagere versnelling, waar zwart langzaam maar zeker zijn zwaktes weet te verhelpen. Zwart gebruikt de en passant regel en wit is de pisang. Wouter ‘offert’ vervolgens een stuk, maar de klasse van zijn 200 punten hogere tegenstander komt bovendrijven en hij consolideert de stelling succesvol. Als kers op de taart mag hij nog een fraai tactiekje spelen, waarna doorspelen gelijk aan zelfkastijding zou staan. Een nulletje. Wouter zei zelf: “Niet mijn beste maar toch wel een leuk potje”. Volgende keer beter! (0.5-2.5)

Ik werd zelf op bord 2 gezet waardoor ik tegen het kanon van 2200+ mocht strijden met de witte stukken. Ik was (zoals semi-gebruikelijk) na zet 2 uit mijn openingstheorie door een saillante zijvariant die Sikko speelde. Ik moest mijn damevleugel wat verzwakken om geen materiaal te verliezen. We ruilden de lichtveldige lopers, waarna ik terug sloeg met mijn c-pion. Deze dubbelpion gaf mij additionele centrale controle, maar kon ook zeker zwak blijken te zijn op termijn. De zet leidde tot wat controverse in de analyses – ambivalent is het eindoordeel meen ik. Ik mobiliseerde mijn e-pion waardoor ik een degelijke stelling had verkregen. Het was evident dat ik dit harde werk onmiddellijk moest vergooien door de ruil van de zwartveldige lopers aan te bieden. Ik geef tijdelijk een pion op, althans dat was mijn instelling a priori. Mijn tegenstander gaat voor een brisant kwaliteitsoffer wat door de computer niet slechts gedoogd maar zelfs aangemoedigd wordt. Sikko opteert vervolgens voor een dameruil, waardoor hij twee verbonden vrijpionnen heeft in ruil voor een kwaliteit. Het eindspel is moeilijk te evalueren, maar wit lijkt de overhand te hebben. Ik weet wat zwaktes te induceren door mijn attenuator van een b5 pion, waarna mijn paard zijn sprongkracht kan utiliseren. Mijn Hickstead bezorgt mij zo de zege. (1.5-2.5)

Dan is het hoog tijd om ons te wenden tot onze Nelis met zijn ‘freshe cut’. Hij opende met de zwarte stukken op bord 7 zeer gedegen. Zijn dame glijdt over het hele bord van de damevleugel richting de koningsvleugel; klaar om aldaar schade te berokkenen. Zijn tegenstander ziet reden om iets drastisch te doen en speelt een wellicht premature e4, waardoor zijn broertje op d4 tamelijk zwak oogt. Nelis weet zelfs e5 te induceren wat de situatie voor wit op positioneel vlak erg hachelijk maakt. Simultaan weet Nelis al zijn stukken te mobiliseren en harmonieus naar de maat te laten spelen. Uiteindelijk besluit hij dat het tijd is om te verzilveren en wint een vitale pion. De partij is echter geenszins voorbij. Nelis beschreef het zelf als: “Ok uit de opening, solid in het middenspel, maak het mezelf moeilijk in het eindspel. Classic” Een inmiddels straal gewonnen stelling weet hij te converteren naar een remise eindspel. Zijn tegenstander bood uitstekende weerstand met grote acribie en hoefde slechts à tête reposée te blijven zitten in het late eindspel. Maar door een surplus aan ambitie gaat de tegenstander alsnog de mist in. Te dicht bij de zon allicht. Mooie partij, Nelis – eentje om trots op te zijn! (2.5-2.5)

Ik word een halfuurtje later verzocht om mee te gaan met een man naar zijn auto die bij de Praxis staat. Het blijkt om een opponent te gaan en een graaierige parkeermeter. Hij wilde geen slechte indruk wekken rondom Fair Play en zo kon ik een stukje meerijden als arbiter. Het was een goede gelegenheid om een gezellig babbeltje met deze vriendelijke tegenstander van Sjoerd aan te knopen. Op dat moment verkeerde hij al in aanzienlijke moeilijkheden op bord 3, dus de excursie kwam hem niet opperbest uit. El Capitán kwam wat matigjes uit de opening en de duimschroeven werden zeer zeker aangedraaid. Kapitaliseren op deze mogelijkheden bleek echter moeilijk voor zijn tegenstander. Stugge Sjoerd weet gestaag het tij te keren en wits voordeeltje verdampt met het verstrijken van de tijd. Zijn tegenstander blundert op een gegeven moment een volle, gezonde pion – dat hielp ook. Sjoerd vertoont vervolgens eminente eindspel techniek en weet te winnen. Sjoerd wist het eloquent samen te vatten: “Eindspelmelken tegen een ratingkoe”. Niks aan toe te voegen. Chapeau! (3.5-2.5)

Kenneth kon op bord 4 uiteraard niet wachten om met zijn witte pionnen te gaan smijten. Zijn tegenstander, toch een riante 100 ratingpunten hoger, was echter niet bijzonder geïmpressioneerd. Met rokades aan tegenovergestelde kanten was het een boeiende stelling. Zwart had wellicht nog wat meer urgentie aan de dag kunnen leggen met zijn tegenspel op de damevleugel en het middenspel ging wat mij betreft als een pendule op en neer. De dameruil werd aangeboden door Kenneth, waardoor een complex eindspel het resultaat was. Wellicht objectief gelijk (in het begin), maar moeilijker voor wit. Kenneth ging in zo’n precaire stelling logischerwijs de fout in, maar het getuigt zonder meer van zijn leeuwenaard dat hij zich heeft teruggevochten in de stelling. Met de nodige arglistigheid wist hij de stelling wederom in balans te brengen. Het leidde tot het klassieke eindspel waarin een partij zijn toren opgeeft voor een luttele pion, maar remise houdt doordat de toren een incompetente verdediger is tegenover een koning en een pion in de absentie van ondersteuning. Interessante partij en mooi gevochten, Kenneth – een cruciaal halfje! (4-3)

Op bord 1 trad Edim aan met de zwarte stukken. Zijn tegenstander opteerde voor een wat passieve opzet door de zwartveldige loper niet te evacueren, eer hij de pionnen op d4, c3 en e3 parkeerde. Hij wist zich echter te ontwikkelen, ook omdat Edim vrijwillig op d4 slaat met zijn c5-pion. Vervolgens zien we zelfs dat hij voor het plan van c4 gaat waardoor de nodige zwaktes ontstaan in wits stelling, zoals de dan geïsoleerde pion op d4, in plaats van een voordeeltje rustig te melken op de koningsvleugel. Als het stof neergedaald is, heeft Edim inderdaad een hele deugdelijke stelling waar hij op vakkundige wijze gebruik van maakt. De claustrofobische koning van wit forceert de witte toren om passief te gaan aan het begin van het eindspel. Edim gaat onverdroten door om zijn voordeeltje te vergroten en is in staat om dat te concretiseren met een zuivere, vrije pion extra. Dit bleek echter danig uitdagend te zijn om te converteren. Edim schreef er nog over in de groepsapp: “Het pad naar de overwinning was wel erg smal. Hoopte nog in verre toreneindspel een puntje te drukken maar tegenstander, correspondentie GM, wist ook het een en ander van toreneindspelen. Zo wist hij mij na afloop te vertellen dat een van zijn partijen in een bekend eindspelen boek gepubliceerd was.”
Het was onfortuinlijk dat Edim het lastige eindspel niet kon transformeren naar een punt, maar het was meer dan voldoende voor ons als team. Een mooi middenspel en een kloeke werkethos om het maximale eruit te halen! En dat maximale was exact wat wij nodig hadden – de punten blijven gewoon in Groningen! (4.5-3.5)

Totaliter was het een mooie prestatie van onze kant. Als ‘onderhond’ stond er een moeilijke wedstrijd op het programma en we hebben ons er goed doorheen geslagen. Ook nog hartelijk dank aan onze vriendelijke tegenstanders voor de mooie partijen!
Achteraf werd er geanalyseerd en geblitzt in een goede sfeer. Sommige mensen zijn nog uiteten geweest en ik trof ook nog een enkel bekend gezicht aan in het H’tje later op de avond. Wij hebben gejouïsseerd van het gezelschap en van de vloeibare broodjes. Dit verslag wordt ergo ook getypt met een licht bonzen in de bovenkamer, maar dat is een kleine prijs voor een mooie middag en een mooie avond. Het was een mooie opsteker voor ons en nu op naar de volgende!

Verslag door Pieter