Oef

Ik had me eigenlijk voorgenomen om als teamleider dit seizoen geen verslag te gaan schrijven maar de talenten van m’n teamgenoten te misbruiken. Voor dit slechte voornemen ben ik helaas keihard afgestraft toen unaniem in de teamapp besloten werd dat de (spoileralert) enige speler met een winstpartij, ook de enige speler zou zijn met voldoende goede moed om het verslag te schrijven. Nou moet ik zeggen dat ik in mijn hele schaakcarrière me niet kan herinneren ooit zo teleurgesteld te zijn geweest na een winstpartij, maar goed daarover later meer.

Na ’s ochtends een fiets te hebben gestrikt bij Carl, fietsten we samen richting de buurt- en speeltuinvereniging in de Oosterpoort. Na de inmiddels gebruikelijke hectiek rond het opzetten van het materiaal, en het niet gebruikelijke op tijd zijn van alle teamleden werden de klokken gestart.

1. Kenneth
2. Pieter
3. Niels
4. Sjoerd
5. Edim
6. Jorn
7. Wouter
8. Hemmes

Kenneth vond op bord 1 sterke tegenstand tegenover zich, en speelde misschien daarom ook wel iets te conservatief. Hierdoor kreeg hij uiteindelijk de deksel op de neus en als we eerlijk zijn, werd hij ook gewoon totaal overklast. Een nul dus.
Pieter speelde tegen een maat van hem en werd misschien daarom wel gepakt in de opening. Na een ongelukkig zetje te hebben gespeeld in het begin kwam een lange theoretische variant op het bord die zijn tegenstander duidelijk beter kende. Pieter’s stelling zag er uit als los zand, maar het innerlijke schaakbeest kwam toch in hem naar boven en hij wist de partij wonderbaarlijk nog naar een veilige haven te loodsen. Een halfje dus.
Niels hakte er vredig op los. Al vanuit de opening hing de tegenstander in de touwen, en kreeg hij het ene na het andere trucje om z’n oren geslingerd. Een heerlijke partij een een puntje du…. Oh nee wacht. Na duizend tactieken de ene kant op gemieterd te hebben miste hij er zelf eentje in de afwikkeling, en het was meteen over. Dat is het crue van het schaakspel, soms telt alleen de laatste fout. Een pijnlijke les en een nul dus.
Ik mocht zelf op bord 4 plaats nemen. Na een openingsexperimentje volgde een schuifpartij die vooral over details ging. Voor het uitwerken van die details nam mijn tegenstander net wat meer tijd waarna hij zichzelf in problemen bracht in aanloop naar de 40e zet, zo ver zelfs dat hij zijn vlag liet vallen. Dat ik dat pas 3 a 4 zetten later door had zullen we maar even buiten beschouwing laten. Puntje dus.
Edim speelde een interessante pot, kwam een kwal voor te staan maar stond wel wat in de verdrukking. Tijdens de partij dacht ik aan winst voor ons, en waarschijnlijk had Edim ook wel de beste winstkansen, maar de kwal moest terug ingeleverd en in het eindspel kwam het nog op een theoretische toreneindspelremiseverdediging aan voor onze Schlegoric. Halfje dus.
Jorn z’n stelling begreep ik zoals gewoonlijk weer geen ene snars van, en hijzelf ook niet biechtte hij me in de wandelgangen toe. Pure chaos maar uiteindelijk wist zijn tegenstander zich de beste weg door het moeras te waden. Nul dus.
Wouter kreeg een speculatieve aanval te verwerken en leek deze vakkundig te neutraliseren. Een betere stelling leek het gevolg, maar mijn verbazing was groot toen tegen het einde van de match er ineens een nul te noteren viel. De tegenstander had nog wat uit de hoge hoed getoverd en de aanval was toch doorgeslagen.
Ook Maarten leek lang ietsje beter te staan met een keurig ruimteoverwicht. Wat zich hier precies heeft voltrokken weet ik niet precies want ik was op dat moment te hard bezig met niet door hebben dat ik al gewonnen had, maar desalniettemin kon ook hier een nul genoteerd worden.
De ijverige meeteller komt uit op een afstraffing van 6-2, tegen een team dat op papier ongeveer onze gelijke is. Een koude kermis, en een plens ijswater in ons gezicht. Een andere dag win je zo’n wedstrijd maar voor nu rest ons niets anders dan onze sympathieke tegenstanders te feliciteren. In de derde helft waren gelukkig alleen maar winnaars.
Verslag door Sjoerd